błąd prawdziwy
Encyklopedia PWN
logika
teoria czynności poznawczych, przede wszystkim naukotwórczych,
[gr. logikós ‘zgodny z rozumowaniem’],
statyst. funkcja określona na zbiorze alternatyw testu statyst. (statystyczne testy) — m.t. względem alternatywy θ wyraża prawdopodobieństwo odrzucenia przez test hipotezy zerowej, gdy jest prawdziwa wartość parametru θ;
filozof niemiecki.
paradoks
rozumowanie, którego każdemu elementowi towarzyszy pozorna oczywistość, a które okazuje się wadliwe, ponieważ prowadzi do takich wniosków, z których każdy z osobna jesteśmy skłonni uznać za prawdziwy, a które są w jawnej sprzeczności ze sobą lub z uprzednio przyjętymi założeniam;
[gr. parádoxos ‘nieoczekiwany’, ‘niewiarygodny’],
petitio principii
log. błąd w dowodzeniu, wynikający z przyjęcia w nim za przesłankę zdania bezpodstawnie uznanego za prawdziwe.
[łac., ‘żądanie początku (punktu wyjścia)’],
filozof grecki, jeden z najsłynniejszych w całych dziejach filozofii.
